Don't cry

จริงๆก็ไม่อยากเขียนเรื่องนี้ลงหรอกนะ เพราะว่าไม่อยากประจานตัวเอง 555 แต่ว่าที่อยากเขียนก็เพราะว่ามันเป็นบทเรียนชิ้นหนึ่งที่ผมควรจดจำไว้ เผื่อว่าวันหลังมานั่งอ่านก็อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ หรือไม่ก็อดสมนำหน้าตัวเองไม่ได้ คุณเคยร้องไห้ไหม? แน่นอนอยู่แล้วว่าทุกคนคงต้องเคยร้องไห้ แต่เรื่องที่ผมเขียนนี้ ผมไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ ไม่เห็นแม้แต่น้ำตาเลย แต่มันเป็นการร้องไห้ที่อยู่ในใจ เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า ช่วงที่ผมมานิวซีแลนด์แรกๆ ผมพยายามส่งสิ่งหนึ่ง(ขอไม่บอกละกันนะจ๊ะ เก็บไว้สมน้ำหน้าคนเดียวนะดีแล้ว ไม่อยากให้มาสมน้ำหน้าเพิ่มอีก 555) ไปที่เมืองไทย ก็ส่งทางไปรษณีย์นั่นแหละ เพียงแต่ว่า การที่เราไว้ใจคนอื่นมากเกินไปมันก็ไม่ดีเสมอไปนะ ผมมักจะไว้ใจคนอื่นง่ายๆ ก็ให้เพื่อนผมเป็นคนส่ง แล้วไอ้เพื่อนเจ้ากรรมนี่แหละมันดันไปติดแสตป์แค่ 40 เซนต์ แล้วมันจะไปถึงเมืองไทยไหมหนอ ผมมารู้ทีหลังว่ามันติดแสตมป์ไม่ถึงราคาที่เขากำหนดไว้ ตอนนั้นนะโมโหควันออกหูออกจมูกออกปาก ไม่ได้โมโหเพื่อนเจ้ากรรมนะ โมโหตัวเองที่ทำไมไม่ส่งเองว่ะ ทำไมงี่เง่าอย่างนี้ ผมไปเช็คที่ที่ทำการไปรษณีย์ เขาบอกว่ามันถึงเหมือนกันแต่ใช้เวลานานหน่อย ผมรอมาสองเดือนแล้วมันก็ไม่ถึง สุดท้ายผมรู้แล้วล่ะว่ามันหาย ลืมไปแล้วสิว่าเขียนอะไรในนั้นบ้างนอกเหนือจากสิ่งของแล้ว แต่รู้ว่ามันสำคัญมากทีเดียวว เฮ้อ...คิดแล้วก็เจ็บใจตัวเอง แต่...ช่างมันเถอะ