Just a story(Thai)

วันก่อนไปหาซื้อกาแฟในเมือง แล้วลมมันพัดแรงมากๆๆ หนาวก็หนาว แถมลมยังพัดอีก เราก็กำลังเดินข้ามถนนคนเดียว แล้วลมมันพัดเรา ต้านแรงลมไม่ไหว รถก็จอดรอให้เราข้ามถนน แต่กว่าจะข้ามได้ แทบตายแน่ะ เกือบเซไปชนรถเขาแล้วว ลมอะไรพัดแรงจริงๆ

อีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่เคยได้เล่าเลย แต่อยากเขียนไว้ให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับครั้งต่อไป เรื่องของเรื่องคือว่า มีขโมยย่องเข้ามาในบ้านผม ในเช้าวันอาทิตย์ ซึ่งผมและเพื่อนๆก็ไปโบสถ์กันตามปกติ แต่เรื่องๆของเรื่องคือ เราลืมปิดหน้าต่างไว้ ขโมยก็เลยเข้ามาทางหน้าต่าง แล้วขโมยโน๊ตบุคของเพื่อนร่วมห้องผมไป และขโมยกระเป๋าตังของเพื่อนอีกห้องหนึ่ง แต่ที่น่าแปลกก็คือ ทำไมขโมยมันไม่เข้าห้องผมหว่า ถ้ามันเข้าห้องผมนะ มันคงจะเอาโน๊ตบุคสีขาวของผมไปเป็นแน่ และถ้ามันเอาไปจริงๆ ผมคงได้แต่นั่งเหม่อลอยไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ เพราะว่าโน๊ตบุคเป็นอุปกรณ์ทำมาหากินเลยอ่ะ เอาไว้ทำการบ้าน คุยกับเพื่อนๆ ทำเวบไซต์ ดูหนัง เล่นเกมส์ ส่งข้อความหาคนที่เราคิดถึง ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง อีกอย่างพึ่งซื้อมาด้วย เลยไม่อยากให้มันหายไปไหน

ผมชอบคำว่าให้โอกาสนะ เพราะผมรู้สึกว่า การให้โอกาสเป็นสิ่งที่ดี แต่ในเรื่องของการทำงานแล้ว คำว่า ให้โอกาสแทบจะหาไม่ได้เลยสำหรับผม ผมได้มีโอกาสไปทำงานที่ร้านอาหารและผมไม่เคยมีปัญหากับใครเลย แต่คำว่า การให้โอกาสสำหรับผม ไม่เคยมีเลยในเพื่อนร่วมงาน เนื่องด้วยเหตุผลหลักๆก็คือ ผมไม่เหมือนคนปกติ ถามว่าน้อยใจไหม ไม่นะ ไม่ค่อยน้อยใจเท่าไหร่ แต่แค่เกิดคำถามให้กับตัวเองว่า คนอย่างผมทำอะไรได้มากคนปกติตั้งหลายอย่าง แต่ทำไม ไม่ให้โอกาสผมล่ะ แค่เรื่องบางเรื่องที่อยากระบาย